Հոգիս անզո՜ր է այս վիշտը կրել,
Լոկ երա՜զ մնաց երազն իմ հոգու,
Մայրիկիս մասին երգ էի գրել,
Եվ ինձ ասացին՝ հավանե՛լ ես դու:
Եվ ինձ ասացին, թե վարպետը մեր
Ուզում է խոսել, զրուցել քեզ հետ...
Կա՞ր ուրիշ մի բախտ դրանից էլ վեր,
Բայց ներիր՝ չեկա՜, սիրելի վարպետ:
Բայց ներիր, չեկա: Չէ՜ի կարող գալ:
Դեռ աննշա՜ն էր վաստակը երգիս:
Ասացի՝ կյանքը հավե՜րժ է, երկա՜ր,
Դեռ կհանդիպեմ մի օր վարպետիս:
Ասացի՝ գրեմ երգեր այնպիսի՛,
Որ ուրախանա՜ նահապետը ծեր:
Իսկ մահվան, իսկ մահվան մասին,
Քո մահվան մասին... չէի մտածել: