Ես իմ անուշ Հայաստանի չարենցահամ բառն եմ սիրում,
Եվ Չարենցի մե՜ծ քնարի ազատաձայն լարն եմ սիրում,
Լուսամփոփի պես աղջկան՝ աստվածամոր իր աչքերով,
Եվ գյոզալի էշխից էրված Սայաթ-Նովյան տաղն եմ սիրում:
Սիրում եմ իր գրիչը սուր, երգերը հուր՝ սիրտս գերող,
Կապուտաչյա հայրենիքի ողջակիզված կրակն այրող,
Դանթեական դժոխքներից դեպի լյառն Մասիս ձգվող՝
Խելագարված ամբոխների արևային պարն եմ սիրում:
Ո՜ւր էլ լինեմ, չե՛մ մոռանա ես գանգրահեր այն տղային,
Չեմ մոռանա աղոթք դարձած «Ես իմ անուշ Հայաստանին»,
Ինչքան էլ սուր սիրտս խոցեն բարեկամը և թշնամին,
Էլի ես մեր՝ սուրբ քերթության կարկտահար ծառն եմ սիրում:
Իմ կարոտած սրտի համար ոչ մի ուրիշ բարձունք չկա,
Կոմիտասի, Չարենցի պես լուսապսակ արցունք չկա,
Աշխա՛րհ անցիր, առանց ոգու՝ ոչ մի ազնիվ արդյունք չկա,
Որպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Չարե՜նց սարն եմ սիրում: