Երբ եղել եմ ես անհոգ ու անվիշտ,
Ժպի՛տ է փայլել քո աչքերում միշտ:
Ե՛ս եմ դալկացել ու եղել հիվանդ,
Դո՛ւ ես տնքացել, մայր իմ հարազատ:
Իմ գերազանցն ու վատն էլ իսկապես
Նշանակել են կարծես թե լոկ քե՛զ:
Այն աղջնակով, որ ե՛ս եմ գերվել,
Ավելի շա՛տ ես հետաքրքրվել:
Իմ փոքրի՜կ, անշո՜ւք գրքերը տպված
Դու հատո՜րներ ես կարծել անկասկած:
Ու մտածում եմ. երբևէ, իմ մայր,
Ապրե՞լ ես կյանքում արդյոք քեզ համար: