Ավարտվում է դարը կամաց-կամաց,
Աղոտվում է հուշը կռվի մասին:
Իսկ նա դեռ միայնակ, տանը նստած,
Ամեն ժամն է հիշում պատերազմի:
Հիշում է ընկերներին իր մարտական
Եվ հատկապես նրանց, ովքեր այնքան
Հանկարծակի, նաև հավե՛րժ ընկան,
Որ էլ կարիք չկար բուժօգնության:
Սիրեցյալը զոհվեց աչքի առաջ:
Զոհվեցին և բազում ընկերներ քաջ:
Էլ չի հիշում նա իր փրկածներին,
Այլ հիշում է միայն ընկածներին:
Նրա՛նց, որ խփվեցին լուռ, անողոք:
Ո՜ւր էր, թե վիրավոր լինեին լոկ:
Աշխարհ, ինչո՞ւ եղար անսիրտ ու կույր,
Դու պետք է միշտ լինես գթության քույր...