Դարդը` սըրտիս, աղքատ ու խեղճ, ցուպը ձեռիս, գլխակոր,
Շա՜տ տարիներ պանդուխտ եղած` նորեն դարձա հայրենիք.
Կյանքի բեռով մեջքս ծըռած, միտքըս շվար ու մոլո՛ր,
Յոթը սարեն, յոթը ծովեն դարձա նորեն հայրենիք:
Իմ հայրենի գեղի հանդում տեսա մանկութ ընկերիս.-
Ա՜խ, ընկեր իմ, կարոտ սրտով նըրա առաջ վազեցի,
Ասի.-Բարո՛վ, անգին ընկե՛ր, չե՞ս ճանաչում դուն ինձի:
-Ախըր ես շա՜տ փոխվեր էի... չըճանաչեց նա ինձի:
Ցուպը ձեռիս գեղը մտա, անցա յարիս տան ճամփով.
Տեսա յարըս վարդը ձեռին` մենակ կանգնած դռան մոտ.
Ասի. -Քուրիկ, ազիզ տեսքիդ արժանացա ես բարով...
Նա էլ ինձի չըճանաչեց...- աղքատ էի ու փոշոտ...
Դարդը սրտիս հասա մեր տուն, տեսա ծերուկ, խեղճ մորս.
Ասի.- Նանի, ճամփորդ մարդ եմ, գիշերս ինձ հյուր կընդունե՞ս:
Ա՜խ, մերի՛կ ջան... վզովս ընկավ, սըրտին գըրկեց ու լացեց,-
Ա՜խ, բալա՛ ջան, ղարիբ բալա՛, էդ դո՞ւն ես...: