Ավետիք Իսահակյան

ՄՈՐ ՍԻՐՏԸ

Կա հինավուրց մի զրույց,

Թե մի տղա,

Միամորիկ,

Սիրում էր մի աղջկա:

Աղջիկն ասավ - «Ինձ բնավ

Դու չես սիրում,

Թե չէ գնա՛,

Գնա՛ մորըդ սի՛րտը բեր»:

Տղան մոլոր, գլխիկոր

Քայլ առավ,

Լացեց, լացեց,

Աղջկա մոտ ետ դառավ:

Երբ նա տեսավ, զայրացավ.

- Է՛լ չերևես

Շեմքիս, ասավ,

Մինչև սիրտը չըբերես:

Տղան գնաց և որսաց

Սարի այծյամ,

Սիրտը հանեց,

Բերեց տվեց աղջկան:

Երբ նա տեսավ, զայրացավ.

-Կորի՛ր աչքես,

Թե հարազատ

Մորըդ սիրտը չըբերես:

Տղան գնաց` մորն սպանեց,

Երբ վազ կըտար

Սիրտը` ձեռքին,

Ոտքը սահեց, ընկավ վար:

Եվ սիրտը մոր ասավ տխուր,

Լացակումած.

-Վա՜յ, խեղճ տղաս,

Ոչ մի տեղըդ չըցավա՞ց...

15.III.1919թ.
Ժնև