Ավետիք Իսահակյան

***

Կնոջն ուզեցի հավատալ նորից,

Լալ ու երազել առաջվա նըման.

Բայց արցունքոտվեց խեղճ սիրտըս նորից.

Եվ որբ մնացի, և թափառական:

Սե՛ր, մնաս բարով, էլ քեզ չեմ նայի,

Չեմ բախի դուռըդ ունայն քամու պես.

Բայց կուզենայի հավիտյան լայի,

Եվ չըցամաքեր արցունքը սրտես:

1905թ.
Թիֆլիս