(Շահումյանի հարսնացուն)
Խոստացել էիր, իմ թագ ու պսակ,
Այսօր ինձ մոտ գալ` սիրո վարդերով.
Ընկերներիդ հետ թռաք ու հասաք
Նժույգ ձիերով, խրոխտ լեռներով:
Մայր Հայրենիքի սերը քեզ կանչեց,
Բոց հանեց ժայռից սմբակը ձիուդ,
Քառսուն թրի մեջ թուրըդ շառաչեց,
Արևը մարեց հազար թշնամուդ:
Խոսք տվիր գալու գարնանն ինձ այցի,
Ծաղկել են արդեն ամեն թուփ ու ծառ,
Փրկության համար սուրբ Հայաստանի,
Գիտեմ, սիրելիս, խոսքդ մոռացար:
Եկ գոնե մի պահ, իմ կտրիճ իշխան,
Շրջենք երկուսով ծաղկած արոտով,
Եկ` սրբեմ թուրդ մազիս մետաքսով,
Ախ, մի՛ թող այրվեմ սիրուդ կարոտով: