Ավետիք Իսահակյան

***

Անհա՛յտ, անորո՛շ, անձև՛ տենչերով
Ձգտում է հոգիս հեռո՛ւ, շատ հեռո՛ւ.
Տխուր ու մռայլ, ինչպես մշուշ-ծով,
Խուլ հեծեծում է ափերի վրա,
Եվ ինչպես երազ - և՛ կա, և՛ չկա...

1897թ.
Ալեքսանդրապոլ

Яндекс.Метрика