Գիշերը երազիս ճամփին կորցրել մի ուրիշ երազ,
Քրքրում անհունը կապույտ, որոնոււմ ու չէի գտնում,
Մերթ ասես ասուպ էր ղառնում, մոխրանում, թափվում էր վրաս,
Մերթ իբրև թափառիկ կրակ հեռանում, մարում էր մթնում:
Մերթ կնոջ տեսքով էր գալիս, անծանոթ ու ծանոթ կնոջ,
Մի վայրկյան շղարշն իր բացում ու հետո փակում էր անդարձ,
Կոպերով կանչում էր ասես, խոստանոմ մի վերին ցնորք
Ու հետո հոնքերով վանում, հեռանում, գնամ էր դանդաղ:
Իսկ ճամփան կածան էր մի նեղ,մացառը կածանը պատել,
Ծեծում էր ծնկներս հոգնած, ծեծում ու քերծում էր վայրի,
Եվ սակայն չէր ծորում արյուն... Ա՜խ, գոնե, արյունս կաթեր,
Ասում են՝ արյունը հեղվում մարում է խորհուրղը չարի:
Ա՜խ գոնե ընկնեի վերից, ջարղեի կողերս բոլոր
Եվ ցավի կսկիծը առած, տնքայի, զգայի, որ կամ...
Բայց ավա՜ղ, գամվել եմ տեղում, կարկամել, գամվել եմ մոլոր,
Հառաչը կոկորդս խցկել, կորել է շշուկս անգամ:
Եվ հետո կածան էր նորից, մացառը կածանը պատել,
Գնում էր, գնում էր անվերջ, չգիտեմ, թե ուր էր տանում...
Իսկ կորած երազս նորից կարմիր ու կանաչ էր հագել,
Իսկ կորած երազս կանգնել ու հեռվից ձեռքով էր անում...