Մթնշաղի ու շաղի հոտ եմ առնում ես օդից
Ու ամպի հոտ եմ առնում, հոտ եմ առնում ամպրոպի...
Շուտով շանթը կշողա ու նրա շեկ որոտից
Տեղատարափը պիտի ահագնանա ու դոփի:
Պիտի թվա, թե նորից դեմ հանդիման են ելել
ճակատագիր ու աստված, ելել են նյութ ու ոգի...
Առեղծվածը կխոսի իր բարբառով հրեղեն,
Եվ հրաշքը կշողա, և գաղտնիքը կըոգի...
Պիտի թվա, թե նորից ինչ-որ մոտիկ մի հովտում
Ինձ անհայտն է սպասում, և սպասում որպես կին.
Ու թե գնամ, կժպտա նա աչքերով իր տրտում
Եվ կառնչի ինձ նորից իր թախծալի հրաշքինւ
Պիտի թվա, թե հեռվում կայծկլտում են ցող ու հուր,
Եվ աստըծո ոգու պես պայծառանում է հեռուն,
Թե քարերն են հեկեկում, ու բառաչով մի տխուր
Ծիածանի թևի տակ ձագ է բերում եղջերուն:
Ու կտեսնեմ ես նորից, թե անկումի ցավի մեջ
Ջրվեժները խելագար ինչ ցնորքներ են կախում,
Թե լոկ մեկ օր ապրելու ողբերգությունը իր մեծ
Փոքրիկ թիթեռն ինչ թեթև ու գեղեցիկ է խաղում:
Եվ վարկյանը կդառնա անպարագիծ ժամանակ,
Եվ վայրկյանը կդաոնա մի անվախճան ճառագայթ,
Կավի խոնավ բուրմունքից ու մամուռից մթամած
Նա կձգվի, կհասնի մինչև խորհուրդը անհայտ:
Ու ես մի պարզ հրաշքով անլսելին կլսեմ,
Լույսի կշիռը կզգամ ես ափերի մեջ իմ բաց,
Եվ վայրկյանում այդ վերին, ակնթարթում այդ վսեմ
Կհաշտվեն իրար հետ ճակատագիր ու աստված: