...Եվ կան ժամեր, կան ժամեր, որ երբ կոպերս եմ փակում,
Իմ ցավի մեջ ու հույսի կապույտ աստղեր են կաթում:
Կապույտի մեջ ու լույսի մեր այն տունն է՝ հնօրյան,
Որի դռնակն էր բուրում որպես աղոթք ու ցորյան:
Մեր բարդիները բոլոր արշալույսներ են հագել,
Զրնգում են օդի մեջ լեցուն ու տաք փեթակներ։
Արածանին անեծքի շառաչյունը մոռացել
Եվ ծայրեծայր օրհնություն ու շարական է դարձել։
Մեր լեռնաշխարհն է փռված մինչև Սասուն, մինչև Վան,
Որպես հայացքն աստըծո՝ կապույտ երկինքը վրան:
Ծուխ է ելնում շեներից... Ու ծխի մեջ արևոտ
Անուշ բուրմունք կա հացի ու կա մի սուրբ խղճի հոտ։
Ֆիդայինները բոլոր լեռներից տուն են դարձել,
Եվ ափերի մեջ նրանց մաճն է նորից քաղցրացել։
Հորովելն է երկարում ճառագայթի պես բարի,
Խիղճը աստված է նորից ու խոփն է տերն աշխարհի։
...Եվ կան ժամեր, կան ժամեր, որ երբ կոպերս եմ փակում
Այդ աստղային պատրանքից ցավիս մեջ ցավ է կաթում։