Նվիրվում է Պարույր Սևակին
Դու, որ կյանքում երբևէ չէիր կրկնում ինքդ քեզ,
Հիմա անվերջ կրկնվող իմ երազն ես դու դարձել,
Գալիս ու նույնն ես ասում՝ թե այն օրը պարզապես
Ուշաթափված էիր դու, իսկ մենք մեռած ենք կարծել:
Թե քունքիդ վերքը փոքրիկ վաղուց արդեն լավացել,
Սպիացել է վաղուց ու չի ծորում էլ արյուն...
Հետո ուզում ես ասես ինչ-որ գաղտնիք ինձ բացել,
Սակայն մարդիկ են խուժում, աղմկում ու խանգարում:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Մեր հանդիպումը վերջին իմ այրվող ցավն է դարձել.
Դեմքիդ լույս կար մի խաղաղ, համակերպում կար մի մեծ,
Ուզում էիր դու ասես ինչ-որ գաղտնիք ինձ բացել,
Սակայն մարդիկ խուժեցին, Ու շրթունքդ կարկամեց:
Շշնջացիր ինձ՝ «Հետո»...
Իսկ «Հետոն» ծուխ էր ու շանթ,
«Հետոն» կայծակ էր մի սև, «Հետոն» վերքն էր քո քունքի,
«Հետո» կանգնել էի ես դագաղի մոտ քո դաժան,
Դամբանկանս խառնած իմ կաթկթող արցունքին...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Այս առավոտ կոպերիս նորից ցողն է արցունքի,
Եկել էիր դու նորից իմ թուխ, իմ խենթ, իմ անսանձ...
Եվ նորից սիրտս է ցավում, որպես վերքը քո քունքի,
Եվ նորից սիրտս է մխում, որպես գաղտնիքն այն չասված...