Վահագն Դավթյան

ԵՐԳՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ

Լույս է շաղում եղեգան փողն ու թրթռում վինը գողթան, 
Եվ վարձակներն են կաքավում հեզաճկուն ու նազանի... 
Բուրմունքի պես խոնավ հողի ու ծխի պես հայրենի տան 
Ձգվում է երգն իմ փառավոր, իմ դարավոր Հայաստանի։
 
Պանդուխտն ահա մախաղն առած, շրջում է հեգ օտար հողում,
Երկիր չվող ծիծեռնակին տալիս կարոտն իր, որ տանի,
Շինականի երդիկն ի վար ամպն իր տխուր լացն է ցողում,
Ու վերքի պես երգն է մխում իմ վիրավոր Հայաստանի: 
 
Մոկաց հարսներն են շորորում՝ աչքերը սև, հոնքերը կեռ,
Լուսնյակ գիշեր... Ոսկե արտում ջահել հնձվորն, ախ, ի՞նչ անի,
Հարսն իր ֆիդան յարին հիշել՝ձեռքը ծոցին երգում է սեր,
Ու սիրո պես երգն է վառվում իմ սիրավոր Հայաստանի:
 
Սասնա պարթև ծռերի պարն ասես մրրիկ է սանձակոծ,
Ու ռամկական ահեղ պարից, թնդում էն թունդ տուն ու տանիք,
Մերթ փոթորկված անտառի պես, մերթ որպես թեժ օջախի բոց
Երգն է շաչում ու շառաչում իմ թևավոր Հայաստանի:
 
Աշնան ոսկին է հրդեհվում այգիներում Արարատյան, 
Դեպի կապույտն է երկարում ծիրանի ծուխն իմ ծխանի,
Ու ծխի հետ հայրենի տան ձգվում է երգն հավերժության 
Իմ վիրավոր, իմ սիրավոր, իմ հին ու նոր Հայաստանի: 

Яндекс.Метрика