Ասում են հեռու Եփրատն է մի օր
Օրորել մանուկ իմ հոգու քունը,
Արագիլների կանչը սգավոր
Ու կապույտ իրիկունը...
Մեր ասպատակված, մեր հին հարկի տակ
Ոչ մի երեկո կրակ չեն վառել,
Ու լուսինն է լոկ լույսն իր սպիտակ
Մեր երդիկն ի վար տխրորեն մաղել։
Ձգվել է գիշերն ու ձգվել երկար,
Խուլ խշշացել է ջուրը Եփրատի,
Լոկ նա է խախտել լռությունը քար
Ու յոթնապատիկ անեծքն իմ տատի։
Տանիքի վրա օրորվել է մեղմ
Հրդեհից փրկված մենավոր բարդին,
Ու վիշտ, վիշտ է խառնված եղել
Դեռատի իմ մոր անարատ կաթին։
Հեռո՜ւ է, ո՜րբ է այն տունը... Ու միշտ
Գիշերով ցավն է զարթնում իմ հոգում,
Այդ դո՛ւ ես, դո՛ւ ես, հայրենի իմ վիշտ,
Երակներիս մեջ այդպես մորմոքում...