Վահագն Դավթյան

ԱՅԳԵՊԱՆԻ ԱՂՋԻԿԸ

Դուրս է եկել, ոտաբոբիկ կանգնել հողին 
ՈՒ նայում է, նայում հեռուն, 
Հողից խայտանք է բարձրանում, փոխվում դողի 
ՈՒ կրծքի տակ քաղցր եռում: 
Սև են ծամերն, իսկ երեսից լույս է ծորում, 
Բարալիկ է` նման վազի, 
Այս գարնան հետ աչքերի մեջ նրա խորունկ 
Ցոլքն է ուրիշ մի երազի: 
Այս գարնան հետ, ախր, շատ է գեղեցկացել, 
Դարձել թախիծ ու կարոտանք, 
Չթե շապիկն այս գարնան հետ նե'ղ է դարձել, 
Սեղմել կրծքի ալիքը տաք: 
Ինչ-որ դո ղից թրթռում է թևը հոնքի, 
ՈՒ նա աչքերն է լուռ փակում, 
Բոբիկ է նա, հողը հրաշքն իր զարթոնքի 
Նրա մեջ է շարունակում...

Яндекс.Метрика